Ooggetuigenverslagen Lesse 2015

Het blijft een mooie jaarlijkse traditie, onze “Descente de la Lesse”. Het vroege opstaan met ontbijt op de bus.  De sfeer in Dinant, de spanning aan het vertrek in Houyet, nadien de modder, het bergachtig parcours, de eindeloze kaaien langs de Maas. De modder was dit jaar van het hardnekkige type…

De voldoening aan de aankomst was des te groter, net als de schitterende douches, het uitgebreide aperitief-terras van de Brasserie, het copieuze mosseldiner met bijhorende en talrijke Rocheforts en de slaperige terugrit naar Grimbergen. Na zo’n zondag heb je meestal een week rust nodig.



We hebben dit keer een paar ooggetuige verslagen uit de eerste hand. 

Een verslag door Linda

“En niet vergeten in te schrijven voor onze jaarlijkse uitstap naar Dinant” , een zinnetje dat we toch wel een paar keer gehoord hebben tijdens de loopsessies in “ons” Prinsenboske de afgelopen zomer en een uitdaging die onmiddellijk wel aanlokkelijk klonk.  Inschrijven dus!

30 augustus 2015 zes uur ‘s morgens - wel een verschrikkelijk vroeg uur om op te staan op zondag - geen uitgebreid ontbijt, enkel wat koffie om wakker te worden , een ontbijtpakketje, loopkledij, loopschoenen en klaar voor de busreis naar Dinant.  Iedereen was op het afgesproken uur op post, ook de zon, het beloofde een warme  dag te worden (30°C).  Op de bus heerst een gezellige drukte, de “beginners” zijn toch een beetje nieuwsgierig naar wat er volgt.  De veel besproken “berg-op” roept toch wat vragen op.  De ontbijtpakketjes komen stilaan boven, bijna in Dinant dus .

Aangekomen aan het drukke gezellige regristratiepunt krijgen de officiele deelnemers ( 13 of 21 km ) een rugnummer.  Wij , de beginners dus, lopen niet officieel maar een stuk van het parcours (ongeveer 8 km) zonder nummer. Na de administatieve afhandeling volgt een klein busritje naar het vertrekpunt voor de 13 km. Echte Grimbergse Joggers gaan dan eerst een rondje “opwarmen” en vervolgens volgen de beroemde stretchoefeningen van Valerie. En dat de Grimbergse joggers gemotiveerd zijn is bij deze bewezen zelfs in wachtrij van de toiletten wordt er door de leden druk mee gedaan .  Grappig om te zien alleszins.

En dan is het zover!  Iedereen neemt een positie in aan het vertrek.  Wij opteren om voorzichtig achteraan te vertrekken.  Het startschot klinkt en off we go! Om en bij de dertig graden en we gaan een memorabele prestatie leveren na vijf maanden voorzichtig “starten met lopen’.  We lopen door het bos, de schaduw is meer dan welkom, een bergopje is dit de “gevreesde” helling? Nu dan valt het best mee…we lopen verder op een aangenaam tempo, aangemoedigd door muziekanten en we krijgen een deugdoend verfrissend glaasje water.Trappen op, brug over, trappen af - oei modderig parcours! Schoenen zuigen modder aan, glad en niet zo makkelijk. Zelfs de schoenen van de wandelaars blijven steken in de blubberige ondergrond.  En dan een serieuze helling, blijkt dat we ons  voordien dus vergist hadden, dit is de bewuste ‘bergop’.  Een hele karwei en er wordt meer gestapt dan gelopen . En iemand zegt “ ik begin ons prinsenboske een beetje te missen. Eens boven volgt een fijn stuk ‘berg-af’, er is een bevoorrading met bananen, appelsienen en zeer welkom ook water.  Ondertussen is het super warm geworden en met de zon als gezelschap lopen we de laatste kilometers, op een plezant parcours en in een aangenaam tempo met wat aanmoedigingen van wandelaars.  Na zo een acht kilometer zien we de bus die ons , de “beginners” naar de aankomst brengt.  Aangekomen wacht ons een verfrissende douche ( weliswaar geen 5 sterrenaccomodatie, even wanen we ons op kamp van de één of andere jeugdbeweging).  Opgefrist worden we verwend met een apperitief ( dank u wel  bestuur joggingclub Grimbergen!) en vervolgens worden de calorieën  aangevuld met de mosselen van bij chez Bouboule( of iets anders voor de niet-mossel liefhebbers) en dit in het pitoreske kader van de(die dag nogal lauwaaierige) Maas. Uiteindelijk gaan we moe, bezweet (“t was ook warm in het restaurant ) maar voldaan terug naar huis.

Volgend jaar: same time same place!  

Oog- en buikgetuigeverslag door Theo

35 mensen op de bus, die pas 5 minuten voor tijd arriveerde. Dat was even spannend. Frieda liep er wat ongerust bij.

Vertrek even na 7.30 uur, er waren een paar laatkomers.

De heenreis naar Dinant verloopt vlotjes, we komen er aan rond 9 uur.

Het is nu al behoorlijk warm...

De borstnummers waren al afgehaald door Marijke Fortuin en die stond de bus op te wachten aan zijn voorbehouden parkeerplaats.

Nog even snel naar de toiletten; dat snel lukt niet zo goed, er zijn wat files.

Afspraak aan de bus om 9.45 uur. Vertrek naar startplaats Gendron.

Eerst lopen we een opwarmingstoerke o.l.v. Valerie. Dan wat stretching oefeningen aan de camping naast de Lesse.  Tot slot een groepsfoto in de (intussen nog heter geworden) zon...

Nog een tiental minuten spannend aanschuiven voor het startschot en dan weg voor 7 of 13km. De eerste waterplassen op de (nu nog) asfaltweg beloofden niet veel goeds voor verderop...

Bij de spoorweg-overgang hebben we (gelukkig) de klassieke opstopping van 10 minuten op de gladde en steile (trap)paden. Even rust doet al deugd. 

En dan was het gedaan met het asfalt en begon het glibberen en schuiven !

Ik schuif weg op een glad klei-putje, zoek nog een paar passen naar mijn evenwicht, vind dat uiteindelijk toch niet en lig 5 seconden later plat op de buik in de modder, natuurlijk waar die het diepst is.

Vanaf toen was ik ineens veel fotogenieker, dat kon ik merken aan de vele fotografen en ramptoeristen.  Ik kreeg ook een paar keer het etiket "vieux militair" opgeplakt, net terug van een sluipoefening.  

Enfin, bij aankomst kon ik vaststellen dat zowat iedereen onder min of meer modderspatten zat; bij mij zaten ze alleen wat hoger. 

Uiteindelijk hebben we het vorige jaren al erger meegemaakt.

---

Verderop de eerste stukken door open terrein. De zon is nu echt heet.

Gelukkig waren in totaal 4 bevoorradingen voorzien op het parcours, dat mochten er een paar meer zijn.

Dan volgt de intussen welbekende klim naar het Chateau de Walzin. Misschien voor de laatste keer want tegen volgend jaar is wellicht een nieuwe brug over de Lesse klaar en wordt het parcours van vroeger in ere hersteld. Dit is niet meer joggen maar wandelen en toch puffen. De afdeling op de asfaltbaan onder de bomen is een verademing maar laat zich toch ook voelen in de benen.

Het laatste stuk asfalt voor Anseremme is vanaf vorig jaar vervangen door een pad vlak naast de Lesse. Mooi en met meer afwisseling en schaduw maar ook gevaarlijke stenen en boomwortels. Die waren gelukkig wel rood gespoten door de organisatoren.

Al bij al toch een behoorlijk zwaar stuk van het parcours.

En dan moest de harde finale nog volgen : de 3km langs de Maas, in de intussen echt bloedhete zon. We haalden officieel (in de schaduw) ruim 30°C, in de zon vermoedelijk dicht bij 40°C. De basiliek is al van ver te zien maar de afstand er naar toe valt elke keer weer tegen. Het helgroene aankomstportaal ligt de schitteren in de zon en lijkt de hemel wel! Oef. We hebben het weer gedaan. Pas op dit moment voelen we dat we dit toch wel doen “voor ons plezier”…

De modder is al lang opgedroogd tot echte klei, behalve op mijn hagelwitte Erima t-shirt. Zweet + modder = nu echt niet meer om aan te zien. De vrouw thuis zal content zijn met het waskarwei.

In afwachting van de bus - die moest zoals voorzien even wachten op de passage van de 21km koplopers – doe ik alvast die smerige shirt uit en een paar liter water drinken. Daarna de welverdiende douche in de tent waar het nog warmer was dan buiten. Ook al was het douche-water redelijk fris, afdrogen achteraf was hopeloos. Het zweet bleef stromen. 

We wandelen naar het lommerrijke terras van de Brasserie en doen ons tegoed aan een welverdient aperitief. In mijn geval een de 50cl frisse Jupiler op advies van onze voorzitter. En die doet nu echt deugd.

  

We wandelen door de sauna verder naar "Chez Bouboule". Op de brug struikel ik in de goot bij het oversteken van de straat en eindig voor de tweede keer op de grond, dit keer op het asfalt en dat is minder mals dat modder. Mijn knie kan dat getuigen en het fototoestel in mijn hand draagt er voortaan ook nog de sporen van. Zijn we eigenlijk verzekerd voor dergelijke werkongevallen?

Op de Maas naast ons vindt een jetski-wedstrijd plaats en dat doet flink afbreuk aan de meestal rustige maar drukke sfeer langs de Maasboorden. Dinant zit vandaag eivol, evident met deze laatste mooie zomerdagen. 

Bij Bouboule en zijn hete mosselen was het zweet er ogenblikkelijk terug en dat zou de komende paar uren niet meer wijken. Af en toe een hels gebrul bleef de aandacht trekken op weer een manche van de aan de gang zijnde jetski-wedstrijd. Niet echt rustiek vandaag. Een paar Rocheforts en - naar het evangelie volgens coach Marc - enkele glazen water vergezellen de "Moules Vin Ail Crème". De mosselen waren zoals verwacht weer voortreffelijk.

Rond 16 uur was het opkrassen. Afrekenen aan de kassa ging vlot en onze voorzitter - traditioneel het slachtoffer om alle financiële tekorten bij te passen - had deze keer zelfs bijna een overschot. Volgde dan weer een hete wandeling (nu weliswaar met een warm maar zacht briesje erbij) naar richting bus. De airco stond al een tijd te draaien maar kon het gevecht tegen de hitte niet helemaal winnen.

De terugreis verliep zoals gewoonlijk : slapende passagiers en files. 

Het was 18.30 uur voor we in Grimbergen afstapten.

Vanmorgen dachten we er soms anders over maar nu zijn we weer helemaal verzoend met de Lesse. Het blijft een klassieker. 

La "Descente de la Lesse" rest incontournable. 

A la prochaîne !